با فروپاشی شوروی ودر هم شکسته شدن این امپراتوری به 15 جمهوری مستقل،از جمله جمهوری های پنج گانه آسیای مرکزی، به واسطه اشتراکات متعدد فرهنگی/مذهبی/تاریخی ایران با کشورهای یادشده، فرصت نوینی در سپهر سیاست خارجی کشورمان هویدا گردید.اما دیری نپایید که در اثر دو عامل و متغیر عمده امیدهای به رشته درآمده،به پنبه مبدل گردید. از یکسو، رقابت رقبای منطقه ای وجهانی وتعارض منافع آنها با ج.ا.ایران در منطقه و از سوی دیگر ناآمادگی دست اندرکاران و سیاست گذاران ایرانی در اتخاذ و تدبیر راهبردی منطقی و واقع گرایانه در تعامل با بازیگران جدید در منطقه ، پیامدی جز فرصت سوزی برای سیاست خارجی ایران به دنبال نداشته است. در میان کشورهای یادشده، به طور اخص کشورهایی چون تاجیکستان، ترکمنستان ، آذربایجان ، ازبکستان به همراه ایران و افغانستان از بیشترین اشتراکات تاریخی و فرهنگ و تمدن آریایی(منطقه نوروز) برخوردارند واین می تواند بالقوه زمینه ساز اتحاد وپیمانهای دو یا چند جانبه اقتصادی/سیاسی/امنیتی میان کشورهای مزبور باشد. لیک اولویت و ارجحیت یافتن حوزه های جغرافیایی دیگر دنیا از قبیل منطقه بحرانی خاورمیانه(لبنان و فلسطین) آمریکای لاتین وسیاست نگاه به شرق (چین وروسیه) در سیاست خارجی ایران فرصتهای یادشده رابه تهدید مبدل نموده است. این در حالی است که سرمایه گذاری ایران در منطقه موسوم به نوروز به دلایل گوناگون متضمن منافع بیشتری برای کشورمان می باشد: امری که نوشتار حاضر مجالی را برای اشاره به آن پیدا نموده است.

کلمات کلیدی