تشخیص آزمایشگاهی بیماریها در دامپزشکی به طور سنتی بر پایه روشهایی مثل کشت عامل بیماریزا و یا شناسایی آنتی بادی ضد آن با استفاده از روشهایی مثل تست های خنثی سازی، ثبوت مکمل، enzyme-linked immunosorbent assay و agar gel immunodiffusion استوار بوده و هنوز هم به طور گسترده مورد استفاده قرار می گیرد. در سالهای اخیر علاوه بر بهینه سازی این روشها، تکنیکهای جدیدتری مانند polymerase chain reaction (PCR) و western blotting ابداع گردیده و کم کم جای خود را به عنوان تست های تشخیصی متداول در تشخیص بیماریهای دامی باز کرده اند به طوریکه امروزه از روش PCR به عنوان یک آزمون غربالگری در تشخیص بیماریها استفاده می شود. با این حال هنوز هم تلاشها برای یافتن تکنیکهای جدیدتر که دقت و سرعت بالاتری داشته باشند ادامه دارد. بیوسنسورها (Biocensors) روش جدیدی هستند که از طریق تبدیل واکنشهای بیولوژیک به سیگنالهای الکتریکی و شناسایی این سیگنالها، عوامل پاتوژن را ردیابی می کنند. پروتئومیک ها (Proteomics) نیز از دیگر روشهای نوین تشخیصی هستند که با شناسایی میزان، ساختار و الگوی بیان پروتئین تولید شده توسط عوامل پاتوژن، آنها را شناسایی می نمایند. همچنین فناوری نانو (Nanotechnology) برای شناسایی بیماریها در مراحل اولیه و شناخت سویه ها و سروتیپ های خاص یک عامل بیماریزا بکار گرفته شده به این صورت که با استفاده از ذرات ساخته شده در اندازه نانومتری، آنتی بادیها نشاندار می شوند و از این آنتی بادیها برای شناسایی ساختارهای ملکولی و پاتوژنهای مختلف استفاده می گردد. این تکنیک ما را قادر می سازد تا چندین عامل بیماریزا را با انجام یک تست واحد شناسایی کنیم. گرچه استفاده از این روشهای جدید تشخیصی هنوز به صورت معمول در علم دامپزشکی بکار گرفته نشده است، حساسیت، ویژگی و سرعت بالای این تکنیکها سبب شده، تمایل برای استفاده از آنها روز به روز افزایش یابد و این روشها در آینده نزدیک به عنوان ابزارهای تشخیصی متداول در کارهای تحقیقاتی و حتی فعالیتهای میدانی بکار گرفته خواهد شد.

کلمات کلیدی