کنایه یکی از اسلوب‌های بیان پوشیده، از عناصر اصلی تصویرگری در تاریخ وصّاف است. وصّاف الخصره در این اثر تاریخی بر آن است تا با بهره‌گیری از عناصر بیانی و به خصوص کنایه، نثر آن را به نثر شاعرانه نزدیک‌تر ساخته و بر زیبایی و تأثیر آن بیفزاید. در این تحقیق، کنایه و کارکردهای هنری آن به عنوان یکی از عناصر خیال در تاریخ وصّاف مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. سپس به مسأله کنایه به عنوان یکی از عوامل ابهام‌‌آفرین در تاریخ وصّاف پرداخته شده است. نتیجة این پژوهش مشخص می‌سازد بهره‌گیری وصّاف از تصویرهای کنایی، از شیوه‌های هنری گفتار اوست، که برجستگی کلام و در نهایت نزدیکی آن را به نثر شاعرانه در پی دارد.

کلمات کلیدی