سیاست خارجی، در یک تعریفِ مطابق با عرفِ علوم سیاسی و روابط بین الملل، عبارت است از مجموعه اهداف، جهت گیری ها و ابزارهایی که یک حکومت در مقابل سایر واحدهای سیاسی بین المللی به منظور دست یابی به منافع ملّی، دنبال می کند. ویژگی های ملّی، ساختار سیاسی/ اجتماعی/ فرهنگی/ ایدئولوژیک، و همچنین ادراک / برداشتِ سیاست گذاران، اهمیت ویژه ای در بازتولیدِ قواعد تعیین کننده خطّ مشی هایِ خارجی یک کشور دارد.اکنون، و به ویژه، پس از روی کارآمدن دولت نهم / دهم، در سیاست خارجی ایران، که هم مبتنی بر عناصر تداوم گرا و هم استوار بر مؤلفه های تغییر/ تحول گرا است، واژه ای به نامِ\\\"تعالی\\\"، باب شده است که بی گمان، تباری دارد و نمودگرِ برآمدنِ نوعی نوستالژی تاریخی است.مفهوم تعالی که اکنون به جای توسعه کاربرد یافته است، در واقع، طبقِ باورِ باورمندانِ به آن، بر پایه دین تعریف می شود و با محوریّت امور روحی، به تغییر و تحول ِکیفی و کمّی در نهادهای سیاسی، فرهنگی، و اقتصادی جامعه می انجامد.با بررسی بن / درون مایه کلمه\\\" تعالی\\\"، و با در نظر داشتن این پرسشِ بنیادین که سیاست خارجی تعالی گرا چه هدف ها و بنیان هایی دارد، می توان به این باور دست یافت که وجودِ نوعی باز گشت گراییِ نوستالژیک به انقلابی گری دهه های 1350 و 1360، به همراه امید به بازآفرینش ساختکارِتمدنِ اسلامی/ ایرانی، اندیشه ضدیت با مدرنیته و غرب در تاریخ معاصر ایران، موعودیت گرایی، مهندسی فرهنگی، تمهید مقدمات و مقوماتِ جستجوی راه های بدیل توسعه از سوی پست مدرن ها، سازه گرایان، و نظریه انتقادی در روابط بین الملل، و ناکامی های گوناگون در عدم پیاده سازی ادّعاهای مهندسی گونه انقلابیان ِ فاتح، سبب ساز خلق مفهوم تعالی با معانی یک سر متفاوت با گنجواژه ای شده است که مدرنیته در اختیار زمامداران گذاشته بود.برداشتی این چنین، اکنون، درکارِ جای گزین سازیِ مجموعه ای از واژگان، به جای گفتارهای برآمده از گفتمانِ مرسوم و معهودِ قدرت در عرصه بین المللی شده است.

کلمات کلیدی