گویش مازندرانی که در حاشیه سواحل جنوبی و جنوب غربی دریای خزر رایج است یکی ازمعدود گویش‌هایی است که از سنت ادبی کهن برخوردار است. در روزگاری این گویش زبان رسمی مردم خطه‌ی مازندران محسوب می‌شده که در تعاملات اجتماعی- سیاسی از آن استفاده می‌کردند. اما با گذشت زمان و تأثیری که زبان فارسی معیار بر مناطق مختلف ایران من جمله مازندران گذاشته‌ است، این گویش مسیر انحطاط خود را طی کرده و تا به امروز که بصورت یک زبان شفاهی یا یک گویش درآمده است(یارشاطر، 1377: 23). درمقاله‌ی حاضر به بررسی مفاهیم مربوط به واژگان خویشاوندی دراین گویش می‌پردازیم. یکی ازحوزه‌های معنایی که در مقایسه زبانها و گویش‌های مختلف مورد مطالعه قرار می‌گیرد، حوزه واژگان خویشاوندی است که از بررسی آن می‌توان به نظام معنایی یک جامعه و چگونگی الگوهای فکری آن جامعه دراین مقوله دست‌یافت. لازم به ذکر است که دراین مقاله به بررسی این مقوله با گوشه چشمی به نظریه نسبیت زبانی پرداخته شده است.

کلمات کلیدی