پژوهش تاریخی، با بهره‌گیری از اسناد معتبر صورت می‌گیرد، اما حضور نداشتن در صحنه‌ی واقعه، باعث می‌گردد پژوهشگر نتواند به طور زنده، داده‌های مورد نیاز را جمع‌آورد. همین امر، سبب می‌شود پژوهش‌ تاریخی دچار ضعف شود؛ زیرا محقق ناچار می‌شود گسست میان مدارک به دست آمده را با حدس و تفسیر پرکند. پرسش اساسی آن است که علم تاریخ، چگونه می‌تواند با فرضیه همنشین شود؟ فرضیه‌ای که از اساس موجب جهت‌دار شدن شیوه‌ی خوانش متون تاریخی می‌گردد و تاریخ واقعی یک رویداد را به قرائتی خاص از یک رخداد بدل می‌کند؟ وضع مسئله‌انگیز آن است که علم تاریخ از جنبه‌ی یک انتظام دانشورزانه، بدون کناکنش با دیگر شاخه‌های علوم انسانی، گیرایی کافی ندارد؛ زیرا به زنجیره‌ای بی‌پایان از رویدادهای تلنبار شده بدل می‌گردد. وانگهی، کمک‌گیری متقابل آکادمیک نیز سبب می‌گردد اصل واقعه‌ی تاریخی شناسایی نگردد. فرضیه‌سازی، تیغ دودم علم تاریخ است، هم ناجی است هم نافی. کلیدواژه‌ها:

کلمات کلیدی