قاعده افزایی از جمله عوامل مهمی محسوب می شود که موجب زیبایی آفرینی و خلق کلام هنری و ادبی می شود و از جمله موضوعات مهم سبک شناسی جدید و نقد ادبی به حساب می آید. این اصطلاح کعه برای نخستین بار توسط گروهی از زبانشناسان صورتگرا وضع گردید و منظور از آن اعمال قواعدی اضافی لبر زبان هنجار است, در قلمروی ادبیات از جمله راهکارهای برجسته سازی زبان شاعرو یا نویسنده محسوب می شود. در فرآیند قاعده افزایی، شاعر با افزودن قاعده بر سطوح گوناگون زبان از جمله آوایی، معنایی، نحوی و ساختواژه، زبان خود را برجسته ساخته و از این طریق معنای خاصی را به خواننده منتقل می کند. شاهنامه فردوسی از جمله آثار کلاسیک شعر فارسی محسوب می شود که می توان ردپای فرآیند قاعده افزایی را در ان نیز ممشاهده نمود. در این راستا تحقیق حاضر سعی بر آن دارد تا در چارچوب نظریه لیچ فرآیند قاعده افزایی در شاهنامه فردوسی را که از جمله عوامل نشان دهنده جریان فکری شاعر است، مورد نقد و بررسی قرار دهد.

کلمات کلیدی