از عوامل مهم محدود کننده گسترش فضاهای سبز شهری، تامین آب جهت آبیاری گیاهان می باشد. مشهد بعنوان دومین شهر پر جمعیت ایران، سالانه پذیرای میلیون ها گردشگر خارجی و داخلی می باشد. این حجم از جمعیت و گردشگر سبب ایجاد فشار مضاعف در برداشت خارج از حد، از منابع آبی شده است. مشهد دارای سرانه فضای سبز شهری در حدود 6/9 متر مربع به ازای هر شهروند بوده که در مقایسه با استانداردهای تعریف شده دچار کمبود می باشد. این فضا سالانه نیازمند 5/22 میلیون مترمکعب آب می باشد، در همین حال سالانه میزان 5 میلیون متر مکعب کمبود نیز دارد. غالب آب مورد نیاز جهت آبیاری فضای سبز از چاه های آب اطراف مشهد تامین می شود که هزینه های سنگینی برای شهروندان در پی دارد. یکی از منابع آب شیرین، در دسترس و دارای ارزش غذایی نسبی، پساب تصفیه شده می باشد. هم اکنون در دنیا از این منبع جهت آبیاری بخشی از فضاهای سبزی چون زمین های ورزشی، کمربندهای سبز، فضای سبز کارخانجات و پارک ها و فضای سبز اماکن عمومی استفاده می شود. در ایران نیز چند سالی است که استفاده از این منبع مورد توجه قرار گرفته است. احتمال ایجاد خطرات زیست محیطی، کسب استاندارد کیفی پساب خروجی از تصفیه خانه و واکنش های متفاوت گونه های گیاهی در کاربرد آن، مبین این امر بوده که استفاده از پساب تصفیه شده هنوز هم دارای پیچیدگی هایی است. بنابراین، جهت کاربرد آن، بویژه در محیط های نزدیک به جوامع انسانی، می بایست مطالعات دقیقی صورت پذیرد. در نهایت این مقاله به بررسی پتانسیل استفاده از این منبع آبی در مشهد پرداخته و اصول کلی در ارتباط با کارکرد آن ارائه داده است.

کلمات کلیدی