روان شناس بالینی در جریان مشاوره و روان درمانی، درگیر فرآیند هدفمند و خلاقی است که در طی تلاشی دوسویه برای حل مساله و ایجاد تغییرهای مثبت و سازگارانه در مراجع می کوشد. موفقیت در طراحی این فرایند و اجرای ثمر بخش برنامه مداخله ای از یک سو، منوط به شناخت ابعاد مساله حادث شده و ویژگی های مراجع و از دیگر سو نیازمند بکارگیری تکنیک مناسب و ابزار کارگشا در برقراری رابطه و رسیدن به هدف های درمانی می باشد. در همین راستا، مشاوره و روان درمانی کودک با توجه به ظرفیت ها و نیازهای ویژه او، روان شناس را در فضای خاصی قرار می دهد که برای درک چهارچوب ذهنی او و برقراری هم حسی و همدلی و انجام مداخله اصلاحی اثر، گذار می بایست از شیوه و ابزارهای خاصی بهره گیرد و این موضوع ایجاب می کند تا در عرصه روان شناسی بالینی، بسته به طراحی خلاقانه و بصیرت عمیق تحلیلی و آسیب شناسی، هر موقعیت و فعالیت به ظاهر معمولی، تبدیل به ابزاری کارآمد و شیوه ای نظامدار شود، تا در فرآیند مشاوره و روان درمانگری به صورت مستقل و یا در کنار دیگر عناصر، مورد استفاده قرار گیرد. از این رو، بسیاری از وقایع و فعالیت های روزمره کودک نظیر بازی کردن و نقاشی کشیدن که در نظر عموم- غیر متخصصان- از حد سرگرمی و تفریح و لذت های کودکانه پا فراتر نمی نهند، از دیدگاه متخصص بالینی جلوه دیگری دارد. قصه و قصه گویی و قصه خوانی و طراحی و ساخت قصه نیز مشمول همین قاعده می باشد. هر چند هنوز کاربرد قصه به اندازه دو مقوله ترسیم نقاشی و بازی کردن در حیطه فعالیت های کلینیکی و پژوهش ها، مطرح نگردیده، اما زمینه ها و ویژگی های نهفته در قصه، با گذری بر پیشینه کاربرد آن گویای توانمندی و ثمر بخشی کاربرد مستقل و یا ترکیبی قصه در کار با کودک می باشد. آنچه در پی می آید ضمن اشاره به پیشینه و جایگاه قصه درمانی در روان شناسی بالینی و طرح ضرورت ها و مزایای آن، گزارش اقدام پژوهی مولف در بکارگیری قصه درمانی، حین کار با کودکان با مشکلات عاطفی- رفتاری، پرخاشگری و بزهکاری و ...، در محدوده سنین دبستانی(شامل کودکان عادی و کم توان ذهنیMR) می باشد که با استفاده از رویکرد پژوهشی، اقدام پژوهی در فرآیند و شیوه های اجرا شد. بررسی و تامل نمود، و آنها را مورد درک و اصلاح قرار داده و از نتایج حاصله در ادامه روند حاضر سود جسته است.

کلمات کلیدی