رشد سریع شهرنشینی ورشد کالبدی ناموزون شهرها ازچند دهه قبل سبب شد که مسئولین به فکرچاره افتاده وطرح های توسعه شهری را برای شهرهای مختلف تهیه نمایند. علیرغم اینکه بیش ازچهاردهه ازتجربه تهیه طرح های توسعه وعمران شهری درایران می گذرد این طرح ها در رسیدن به اهداف خود موفق نبوده اند . دراین پژوهش سعی شده است تا با مقایسه تحلیلی و بررسی تطبیقی بین طرح تفصیلی پیشنهادی شهربجنورد درسال 1378با طرح تفصیلی مصوب 1385 میزان تحقق پذیری آن درکاربری های آموزشی ، بهداشتی وفضای سبز مورد بررسی و تجزیه وتحلیل قراربگیرد. روش تحقیق در این مقاله «توصیفی – تحلیلی » است،که با استفاده از منابع کتابخانه ای و بررسی طرح ها ، نقشه ها ، مصاحبه و مشاهده و مطالعات میدانی به گردآوری اطلاعات پرداخته شده است. بررسی های به عمل آمده نشان می دهد که این سه کاربری در مقایسه با وضع پیشنهادی با عدم تحقق مواجه بوده اند. به طوری که کاربری آموزشی 84.2829هکتار از نظر مساحت و2.33 مترمربع از نظرسرانه نسبت به وضع پیشنهادی کمبود دارد و درصد تحقق پذیری آن درحدود 28.46 درصد می باشد.کاربری بهداشتی ودرمانی نیزدر حدود 31.7811 هکتار از نظر مساحت و1.2 مترمربع از نظر سرانه نسبت به وضع پیشنهادی کمبود دارد و درصد تحقق پذیری آن 43.88 درصد می باشد. اما کاربری فضای سبزکه دارای وضعیت نامناسبی ازکاربری های قبلی می باشد درحدود 128.5055 هکتار از نظرمساحت و 5.83 مترمربع از نظرسرانه نسبت به وضع پیشنهادی کمبود دارد و درصد تحقق پذیری آن 17.68 درصد می باشد. نتایج تحقیق نشان می دهد طولانی بودن زمان تهیه و تصویب طرح ، عدم توجه به مشارکت مردمی درتهیه طرح ها، مالکیت خصوصی ، عدم توجه به منابع مالی وانسانی وتوجه نکردن به مدیریت واحد شهری از نتایج عدم تحقق کامل طرح تفصیلی درشهربجنورد می باشد.

کلمات کلیدی