به یقین زبان و ادب فارسی به عنوان مهم ترین اشتراک فرهنگی میان ایران و برخی از اقوام این منطقه( بیشتر مردم تاجیکستان, مردم ترکمنستان به ویژه در اطراف عشق آباد و مرو, مردم ازبکستان در شهرهای سمرقند و بخارا و همچنین برخی از مردم قزاقستان و قرقیزستان), از نقش و جایگاه بسیار مؤثری در پیوند میان کشورهای منطقه برخوردار است. شاهنامه فردوسی شناسنامه فرهنگ و زبان ایرانی که بیش از هزار سال از سرایش آن می گذرد, از جمله آثاری محسوب می شود که جایگاهی والا در میان کشورهای منطقه آسیای مرکزی به ویژه ایران, تاجیکستان و ازبکستامن داشته و دارد. با توجه به اهمیت ایین موضوع در این مقاله سعی کردیم که به بررسی نقش بالقوه شاهنامه فردوسی, این اثر گرانمایه پور توس, در ایجاد پیوند میان این سه کشور بپردازیمو نتایج این بررسی نشان داد که تقویت و گسترش اقداماتی از قبیل تجهیز و راه اندازی موزه های تخصصی شاهنامه و فردوسی شناسی, تجزیه و تحلیل متون شاهنامه بر مبنای نظریه های نوین زبانشناسی توسط گروهی مشترک از زبان شناسان و ادیبان این کشورها، تأسیس رشته فردوسی شناسی در دانشگاههای منطقه، افزایش مراکز فردوسی و شاهنامه شناسی، تبادل دوسویه دانشجویان در مقاطع مختلف تحصیلات تکمیلی در زمینه شاهنامه پژوهی، استفاده از پتانسیل علاقه مندی بی وصف بسیاری از مردم این منطقه به فردوسی بزرگ و همچنین افزایش برگزاری نشست ها و همایش ها در باب شاهنامه فردوسی می تواند جایگاه شاهنامه را در تحکیم پیوندهای فرهنگی و همچنین روابط فرهنگی میان ایران، تاجیکستان و اربکستان بیش از پیش روشن سازد.

کلمات کلیدی