دی‌بنزوتیوفین (DBT) و مشتقات آن که از مقاوم ترین ترکیبات گوگردی هستند در مسیر متابولیکی 4S، طی چهار واکنش متوالی از دیزل حذف می‌شوند. آنزیم‌های DszC، DszA و DszB به ترتیب این واکنش‌ها را کاتالیز می‌کنند. دو آنزیم اول فعالیت رضایت بخشی دارند اما فعالیت آنزیم سوم در مقابل دو آنزیم دیگر بسیار کم است. هدف این نوشته بررسی علت این فعالیت کم از دیدگاه ملکولی است. این آنزیم‌ها توسط اپران dsz کد می‌شوند. بررسی ساختار اپران dsz و آنالیز سطح رونویسی و ترجمه ژن‌های این اپران نشان می‌دهد که میزان رونویسی این ژن‌ها با دور شدن از پروموتر کاهش می‌یابد، به علاوه ترجمه dszB به دلیل همپوشانی سایت اتصال به ریبوزوم آن با کدون خاتمه dszA تضعیف شده است. از این‌ رو، آخرین مرحله واکنش که توسط DszB کاتالیز می‌شود، مرحله محدود‌ کننده سرعت واکنش سولفورزدایی است. از سوی دیگر، پروموتر اپران dsz در حضور سولفات و آمینواسیدهای حاوی سولفور مهار می‌شود و عدم حضور این ترکیبات در مدیوم نیز سطح انرژی و آنزیم سلول‌ها را کاهش می‌دهد. بنابراین، اصلاحات ژنتیکی مانند حذف ناحیه همپوشانی، بازآرایی اپران dSZABC به dSZBCA و همچنین، جایگزینی پروموتر اپران dsz با پروموتری که به ترکیبات سولفوری غیرحساس است، می‌تواند در افزایش سرعت واکنش سولفورزدایی بیولوژیکی بسیار موثر باشد. اصلاحات مولکولی مذکور به ترتیب 5، 12و 67/2 برابر سرعت واکنش را افزایش می‌دهند.

کلمات کلیدی