عنوان : ( نماد و خاستگاه آن در شعر نیما یوشیج )
نویسندگان: محمدجعفر یاحقی , احمد سنچولی ,
Full Textچکیده
استفاده از سمبل با زمینه اجتماعی در شعر معاصر به وسیله نیما یوشیج با سرودن ققنوس در سال 1316 شروع شد. و پس از او پیروان جدی و توانمدی پیدا کرد. با تأمل و تدبر در شعر نیما؛ بویژه اشعاری که پس از سال مذکور سروده شده، می تو.ان بخوبی خاستگاه و سرچشمة نمادهای شعری وی را یافت. سر چشمة اصلی نمادهای وی نخست طبیعت و جلوه های گوناگون آن است که شامل عنصر زمان، مکان ، برخی عناصر اربعه، پرندگان، جانوران، جنگل و درختان و ... است و سپس نمادهای انسانی که اغلب به شخصیتهای بومی و مردم منطقة زندگی نیما مربوط میشودو از شخصیتهای ملی و حماسی نظیر رستم و اسفندیار و افراسیاب و ... و نیز از شخصیتهای اسلامی نظیر پیامبر اسلام (ص)، حضرت علی (ع) و دیگر پیشوایان دین در شعر او به عنوان نمان نشانی نیست. برخی دیگر از نمادهای او ریشه در اساطیر و سنت و فرهنگ گذشتة ما دارند. در این مقاله با بررسی نمادها در شعر نیما مشخص گردیده که اغلب نمادهای وی ابداعی است و جنبة شخصی دارد البته حتی ذهنی ترین و شخصی ترین نمادهای او ریشه در جهان عینی و محسوس و محیط زیست شاعر دارد.
کلمات کلیدی
, نیما یوشیج, نماد, خاستگاه نماد
@article{paperid:1023361,
author = {یاحقی, محمدجعفر and سنچولی, احمد},
title = {نماد و خاستگاه آن در شعر نیما یوشیج},
journal = {پژوهش های ادب عرفانی-گوهر گویا},
year = {2011},
volume = {5},
number = {2},
month = {September},
issn = {2476-3292},
pages = {43--64},
numpages = {21},
keywords = {نیما یوشیج- نماد- خاستگاه نماد},
}
%0 Journal Article
%T نماد و خاستگاه آن در شعر نیما یوشیج
%A یاحقی, محمدجعفر
%A سنچولی, احمد
%J پژوهش های ادب عرفانی-گوهر گویا
%@ 2476-3292
%D 2011
