استفاده از سمبل با زمینه اجتماعی در شعر معاصر به وسیله نیما یوشیج با سرودن ققنوس در سال 1316 شروع شد. و پس از او پیروان جدی و توانمدی پیدا کرد. با تأمل و تدبر در شعر نیما؛ بویژه اشعاری که پس از سال مذکور سروده شده، می تو.ان بخوبی خاستگاه و سرچشمة نمادهای شعری وی را یافت. سر چشمة اصلی نمادهای وی نخست طبیعت و جلوه های گوناگون آن است که شامل عنصر زمان، مکان ، برخی عناصر اربعه، پرندگان، جانوران، جنگل و درختان و ... است و سپس نمادهای انسانی که اغلب به شخصیتهای بومی و مردم منطقة زندگی نیما مربوط میشودو از شخصیتهای ملی و حماسی نظیر رستم و اسفندیار و افراسیاب و ... و نیز از شخصیتهای اسلامی نظیر پیامبر اسلام (ص)، حضرت علی (ع) و دیگر پیشوایان دین در شعر او به عنوان نمان نشانی نیست. برخی دیگر از نمادهای او ریشه در اساطیر و سنت و فرهنگ گذشتة ما دارند. در این مقاله با بررسی نمادها در شعر نیما مشخص گردیده که اغلب نمادهای وی ابداعی است و جنبة شخصی دارد البته حتی ذهنی ترین و شخصی ترین نمادهای او ریشه در جهان عینی و محسوس و محیط زیست شاعر دارد.

کلمات کلیدی