ظهور شهر-سروده های برجسته ی رازناک و ملال آوری که در ادبیات معاصر،تصویرگر واقعیت های تلخ موجود در جهان هستی می باشند را می توان در ادبیات غرب و تقارن پیوسته ی شهر و هنر به طور کلی و شهر و شعر به شکل خاص نزد سرایندگان و دیگر هنرمندان آن سامان،ریشه یابی کرد. نظر به تأثیرپذیری ادبیات معاصر عربی از ادب غربی-که اسباب و عوامل آن در این جستار مورد واکاوی قرار خواهد گرفت- نویسندگان در این مقال برآنند تا تصویر شهر را در شهر-سروده های عربی و فارسی چند تن از شاعران برجسته ی هر دو ادب از بعد واژگانی،روانشناختی،عاطفی و دینی با نظر به رویکرد ماشینیسم و مظاهر ناخوشایند تمدن جدید در برابر روستا به عنوان مکانی مقدس که بسیاری از سرایندگان با پناه بردن به دامان رمانتیسم،نوستالژی بهشت گمشده ی خویش و آرمان نیکشهر از دست رفته را در آن می جویند،مورد واکاوی قرار دهند. با توجه به این که گستره ی موضوع و تازگی آن در میان جستارهای ادبی معاصر،مجالی بس فراخ تر از تنگنای این مقال را می طلبد،نویسندگان به انجام مقایسه ی تطبیقیِ سروده های سه تن از سرایندگان برجسته ی ادبیات معاصر عربی:عبد الوهاب البیاتی،احمد عبد المعطی الحجازی و خلیل حاوی و شهر-سروده های سهراب سپهری، منوچهر آتشی و قیصر امین پور ،بسنده می نمایند.

کلمات کلیدی