نه گونه رز وحشی شامل R. canina، R. iberica، R. orientalis، R. damascena،R. pimpinellifolia ، R. hemisphaerica، R. foetida، R. beggeriana و R. persica از مناطق مختلف ایران جهت انجام یک برنامه اصلاحی جمع آوری شدند. تعداد ده نشانگر ریزماهواره برای بررسی تنوع ژنتیکی این گونه ها مورد استفاده قرار گرفت. با وجود اینکه گونه ها متعلق به بخش های مختلف گیاهشناسی بودند، نشانگرهای ریزماهواره توانستند آلل ها را در تمام گونه ها تکثیر کنند. تجزیه خوشه ای به روش UPGMA و بر اساس ضریب تشابه دایس ژنوتیپ ها را به پنج گروه اصلی تقسیم کرد و در هر گروه گونه هایی با پلوئیدی مشابه قرار گرفتند. بخش Caninae بزرگترین و پیچیده ترین گروه را تشکیل داد و تمایزی بین ژنوتیپ-های گونه های R. canina و R. iberica در این بخش مشاهده نشد. همچنین ژنوتیپ های این دو گونه در درون یک استان، نسبت به ژنوتیپ های گونه مشابهشان در استان های دیگر، رابطه ژنتیکی نزدیکتری داشتند. گونه های متعلق به بخش Pimpinellifoliae دو گروه جداگانه در دندروگرام تشکیل دادند که در یک گروه گونه R. pimpinellifolia به همراه گونه R. damascena قرار گرفت و در گروه دیگر گونه R. hemisphaerica و گونه R. foetida قرار گرفتند. R. persica بیشترین فاصله ژنتیکی و کمترین تعداد آلل مشترک با دیگر گونه ها را نشان داد. در مجموع در این مطالعه نشانگرهای ریزماهواره به عنوان یک ابزار قدرتمند جهت تفکیک جنس Rosa در سطح بخش و گونه شناخته شدند و دندروگرام حاصل در این تحقیق، با تقسیم بندی سنتی گیاهشناسی و باغبانی رزها مطابقت نشان داد

کلمات کلیدی