با توجه به فرآیندهای فتوشیمیایی حاکم بر فتوداینامیک تراپی، مصرف اکسیژن در بافت هدف اثر قابل ملاحظه ای بر دوزیمتری فتوداینامیک تراپی دارد. با این حال، تفاوت در مصرف اکسیژن و اثر آن بر فتوبلیچینگ دارو با توجه به پیوسته یا گسسته بودن تابش مسئله ای است که در کاربردهای کلینیکی این روش درمانی، با توجه به کمبود اطلاعات کافی در خصوص آن، کمتر مورد توجه قرار گرفته است. با توجه به خلاء موجود در این زمینه و ضرورت بررسی آن، در این تحقیق، اثر تابش پیوسته و گسسته بر مصرف اکسیژن و فتوبلیچینگ دارو شبیه سازی شده است. نتایج شبیه سازی حاکی از آن است که در تابش گسسته سطح اکسیژن موجود در بافت هدف پس از هر یک از بـازه های خاموش شدن منبع نـور بـه مقدار اولیه خود در زمان آغـاز درمان افزایش می یـابد. این نتیجه مطـابق بـا پیش بینی های صورت پذیرفته در تحقیقات کلینیکی می باشد اما مسئله حائز اهمیت تأثیر آن بر فتوبلیچینگ دارو است. با توجه به نتایج شبیه سازی انجام شده، فتوبلیچینگ دارو در تابش گسسته بطور قابل ملاحظه ای کمتر از تابش پیوسته است.

کلمات کلیدی