Cumin (Cuminum cyminum), an annual herbaceous species grown in arid and semiarid Iran, has a wide range of uses including medicinal, cosmetic and food industry (Kafi et al, 2006). Variability in climatic factors plays an important role in crop production. Sowing takes place between Decembers to March. The crop grows mainly on stored moisture which is progressively depleted with crop growth. The crop experiences drought stress from late vegetative stage until maturity. The intensity of drought stress varies from year to year, depending on the amount and distribution of rainfall and on spring and early summer temperatures. Thus, large responses in grain yield are expected when supplemental irrigations are applied. In wet years with high spring rainfall, damage due to fungal diseases is extremely high and crop yield may be reduced considerably (Israel et al., 2005; Tawfil and Allam, 2004, Hajian and Jafarpour, 1996). Therefore, water requirements of cumin should be scheduled in relation to these pathogens. Results using climatic models to evaluate alternate decisions by examining the interactions between environmental and phenological stages in increasing and stabilizing cumin production are presented.

زيره سبز (Cuminum cyminum) گياهي است يكساله، علفي كه در شرايط خشك و نيمه خشك ايران كشت و كار ميشود ودر درمان بيماريها، ساخت مواد آرايشي و در صنايع غذايي موارد استفاده متعددي را دارا ميباشد. تغييرات فاكتور هاي محيطي نقش مهمي را در توليد محصولات زراعي ايفاء مينمايد. كاشت زيره سبز در فاصله بين ماههاي آذر تا فروردين صورت ميپذيرد. زيره سبز عمدا متكي است بر رطوبت ذخيره شده در خاك، كه با رشد و تكامل گياه اين رطوبت از خاك استحصال ميشود. بطوريكه در مراحل انتهايي رشد رويشي تا رسيدگي كامل اين گياه با تنش آبي روبرو ميشود. شدت تنش آبي از سالي به سال ديگر متفاوت است وشدت اين تنش عمدتا بستگي به مقدار و توزيع بارندگي و درجه حرارت هوا در طول بهار و اوايل تابستان دارد. بنابراين پيش بيني ميشود كه عملكرد زيره سبز با اعمال آبياريهاي تكميلي بطور قابل ملاحظه اي افزايش يابد. در سالهاي تر سالي، با بارندگي زياد درطول فصل بهار، بطور قابل توجه اي خسارت ناشي از بيماريهاي قارچي افزايش يافته كه خود عملكرد زيره سبز را به شدت كاهش ميدهد. لذا تامين نياز هاي آبي زيره سبز ميبايد با در نظر گرفتن عوامل بيماريزاي فوق صورت پذيرد. نتايج حاصل از اين مطالعه با استفاده از مدل هاي اقليمي الگويي از تصميم گيري هاي جايگزين را با بررسي اثرات متقابل بين مراحل فنولوژيكي زيره سبز و فاكتورهاي محيطي در افزايش و ثبات عملكرد زيره سبز ارائه مينمايد.

Keywords