به کارگیری برخی از اصول رمانتیسم یکی از وجوه شعری مشترک دو شاعر برجسته ایران و لبنان سهراب سپهری و جبران خلیل جبران است.مبانی کلی حاکم بر ایدئولوژی این مکتب یعنی آزادی فردیت،هیجان و احساسات سیر و سیاحت سفر جغرافیایی و تاریخی و کشف و شهود به فراوانی در آثار این دو شاعر مشاهده می شود پژوهش حاضر کوششی است در بازیابی نحوه ی به کارگیری اصول و مبانی رمانتیسم و بیان وجوه تفاوت و تشابه آن در آثار این دو شاعر. این جستاربر چند فرضیه بنیادین استوار است :1-جبران خلیل جبران و سهراب سپهری از میان گونه های مختلفی که می توان برای رمانتیسم قائل شد به طور ویژه به رمانتیسم آرمان شهری پایبند بوده است 2-سفرجغرافیایی و تاریخی و نیز علاقمندی به زادگاه در آثار هر دو شاعر نمود یافته است. 3-فردیت در آثار جبران خلیل جبران گاه تبدیل به دغدغه اجتماعی و مردمی می گردد. حال آنکه در شعر سپهری همواره فردیت و درون گرایی از نوع کشف و شهود عرفانی پیش چشم خواننده پدیدار می شود دستاورد علمی این پژوهش نشانگر این مطلب است که مجموعه عوامل یاد شده پیرامون مبانی مکتب به صورت بترز در آثار این دو شاعر بازتاب یافته است.

کلمات کلیدی