تهیه و اجرای طرح هادی روستایی با بیش از دو دهه سابقه از اساسی‌ترین اقداماتی است که به منظور توسعه فیزیکی در روستاهای ایران به مرحله‌ی اجرا گذاشته شده است و اثرات گوناگونی را در زمینه‌های کالبدی- فضایی از قبیل دگرگونی در بافت کالبدی روستا، تغییر در الگوی ساخت مسکن، ناهماهنگی در شبکه‌ی معابر روستا، تسهیل در امر رفت و آمد روستاییان و غیره به دنبال داشته است.. هدف از تحقیق در این مطالعه، ارزیابی میزان تحقق‌پذیری کاربری‌های پیشنهادی در قالب طرح‌های هادی در سکونتگاه‌های روستایی بخشی از کشور می‌باشد. روش تحقیق در این مطالعه توصیفی- تحلیلی است، که برای گردآوری اطلاعات از روش‌های میدانی و اسنادی کمک گرفته شده است. یافته‌های تحقیق نشان می‌دهد که به استثنای کاربری مسکونی و شبکه‌ی معابر، طرح‌های هادی روستایی در محقق ساختن کاربری‌های پیشنهاد‌ی توفیق چندانی بدست نیاورده‌اند، به نحوی که درصد تحقق‌پذیری در کاربری‌های خدماتی، ورزشی و فضای سبز به ترتیب با 62 و 6/32 درصد مؤید این مطالب است. میزان تحقق‌پذیری کاربری‌های پیشنهادی در روستاهای مورد مطالعه در حدود 5/79 درصد برآورد گردیده است و از حداکثر 5/85 درصد در روستای شادمهر تا حداقل 8/70 درصد در روستای کاریزنو در نوسان می‌باشد. به طور کلی درصد تحقق‌پذیری کاربری‌های پیشنهادی در روستاهای مورد مطالعه از شاخص‌های اقتصادی و اجتماعی تأثیر کمتری پذیرفته‌اند ولی با وجود این بر اساس ضریب همبستگی پیرسون بالاترین میزان همبستگی بین تعداد جمعیت و درصد تحقق‌پذیری آنان با ضریب 559/0 برقرار بوده است. با توجه به یافته‌های پژوهش راهکارهای اجرایی مانند تخصیص اعتبارات کافی و برنامه ی مدّون مالی به منظور اجرای کامل طرح ها، جلوگیری از ورود عناصر و قوانین مکتوب شهری به حوزه ‌های روستایی و بازنگری آن‌ها و غیره پیشنهاد می‌شود‌.

کلمات کلیدی