گسترش امنیّت و رسیدن به توسعه پایدار، به‌عنوان کارویژه اصلی دولت‌ها، از اهمیّت ویژ‌ه‌ای برخوردار است. در واقع «امنیّت» و «توسعه» دو مفهوم به‌هم پیوسته‌اند. جنوب‌ شرق ایران با دارابودن ظرفیّت‌های ژئوپلیتیک فوق‌العاد‌ه‌ای همچون اقتصادی، امنیّتی، وحدت ملی، دسترسی، ارتباطات منطقه‌ای و بین‌المللی، واجد کارکردهای تولیدکننده قدرت در کشور است. ایران در مرز‌های شرقی‌اش با وجود امکانات اقتصادی و موقعیّت ژئواکونومیک ویژه، با اختلافات قومی/ مذهبی، ناامنی و فقر روبروست. بنابراین، امنیّت و به همراه آن توسعه پایدار در این منطقه نیز، با تهدید مواجه ‌شده‌ است. به نظر می‌رسد توسعه آینده کشور با توجّه به موقعیّت جغرافیایی و ساحلی دریای عمان، به طرّاحی و برنامه‌ریزی سیاست‌های کارآمد و بهره‌گیری بهینه از کارکردهای منطقه جنوب شرق کشور وابسته شده است. در این مقاله، پس از طرح پرسشی با این مضمون که در تدوین راهبرد توسعه جنوب شرق، جایگاه کریدور شمال/ جنوب چگونه ارزیابی می‌شود، این فرضیه مورد پژوهش قرار می‌گیرد که رونقِ کریدور شمال/ جنوب، سرآغاز توسعه پایدار جنوب شرق ایران است که نهایتاً به برقراری و گسترش رفاه و امنیّت منجر می‌گردد. از باب دستاورد، به نظر می‌رسد نگارندگان توانسته باشند این نکته را مورد تأیید قرار دهند که توسعه پایدار در ایران، منوط به آن است که زمامدارانِ ایران، با وجهه نظر مثبت و با گزینش رفتارهای مسالمت‌جویانه، ایران را به یک کشور بین‌المللی تبدیل نمایند. کریدور شمال/جنوب، فرصت بسیار مساعدی برای رفع فقر در منطقه سیستان و بلوچستان، فراهم می‌آورد، که در پرتو آن، ایران نیز به یکی از مهمّ‌ترین حلقه‌های استراتژیک این گذرراه، مبدّل می‌گردد.

کلمات کلیدی