مقدمه: هدف این پژوهش، بررسی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی (DBT) به شیوه­ی گروهی بر نشانه­های افسردگی از طریق بهبود مولفه­های هوشیاری فراگیر، تحمل پریشانی و تنظیم هیجانی است. روش­کار: در این پژوهش شبه­آزمایشی با استفاده از شیوه­ی نمونه­گیری داوطلبانه از میان دانشجویان شاغل به تحصیل در دانشگاه­های فردوسی و علوم پزشکی مشهد در سال تحصیلی 88-1387، تعداد بیست نفر که با استفاده از پرسش­نامه­ی افسردگی بک دارای نشانه­های افسردگی بودند، شناسایی شده و به طور تصادفی در دو گروه آزمون و شاهد قرار گرفتند. پرسش­نامه­ی هوشیاری فراگیر فریبرگ (FMI)، مقیاس تحمل پریشانی (DTS) و مقیاس دشواری­های تنظیم هیجانی (DERS) روی دو گروه اجرا گردید. سپس رفتاردرمانی دیالکتیکی به شیوه­ی گروهی در هشت جلسه و طی چهار هفته بر روی گروه آزمون بر اساس راهنمای درمانی اجرا شد و گروه شاهد هیچ درمانی دریافت نکردند. در خاتمه، دو گروه، مقیاس­های پ‍ژوهش را تکمیل نمودند. ارزیابی پی­گیر نیز یک ماه پس از اتمام درمان صورت گرفت. داده­ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه­گیری مکرر و آزمون تی برای نمونه­های همبسته تحلیل گردیدند. یافته­ها: نتایج حاکی از اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی در کاهش نشانه­های افسردگی (001/0P<) و افزایش معنی­دار در شاخص­های هوشیاری فراگیر (001/0=P) و تحمل پریشانی (05/0P<) بود. آزمودنی­های گروه آزمون در مقایسه با گروه شاهد در شاخص دشواری­های تنظیم هیجانی، کاهش معنی­داری نشان ندادند. بهبودی مشاهده شده در گروه آزمون در پی­گیری یک ماهه نیز حفظ شده بود. نتیجه­گیری: به نظر می­رسد DBT از طریق اثر­گذاری بر مولفه­های هوشیاری فراگیر و تحمل پریشانی، نشانه­های افسردگی را کاهش می­دهد.

کلمات کلیدی