این مقاله عوامل مؤثر بر مالکیت ماشین‎های کشاورزی را در چارچوب تحلیل تمایزی و با استفاده از داده‎های مقطع زمانی سال 1388 مربوط به 210 نفر از کشاورزان انتخاب‎شده به روش نمونه‎گیری تصادفی طبقه‎بندی‎ شده در استان خراسان‎رضوی مورد بررسی قرار داد. نتایج نشان داد در گروه فناوری‎ماشین‎های با قیمت بالا، بیلر با 20 درصد بیشترین نرخ مالکیت را دارا می‎باشد و بعد از آن به ترتیب تراکتور، سمپاش‎تراکتوری، تیلر، کولتیواتور و کمباین با 53/9 درصد، 9 درصد، 57/8 درصد، 66/6 درصد و 1 قرار دارند. در گروه فناوری‎های قیمت متوسط، کودپاش با 1/18 درصد و سمپاش موتوری با 62/17 بیشترین نرخ مالکیت را دارا می‎باشند. نرخ مالکیت چاپر، ماشین کاشت، دروگر، سیب‎زمینی‎کن و روتیواتور به ترتیب 9/11 درصد، 9 درصد، 1/7 درصد، 8/3 درصد و 5/0 درصد می‎باشد. در گروه فناوری‎های قیمت پایین نرخ مالکیت سمپاش‎پشتی 66/26 درصد، دیسک 43/11 درصد، گاوآهن 9 درصد و زیرشکن 1/7 درصد می‎باشد. همچنین میانگین متغیرهای سن، تجربه، اندازه خانوار، سطح زیرکشت و درآمد سالانه کشاورز در فناوری‎های قیمت بالا به لحاظ آماری معنی‎داری است. متغیر‎های سن، تجربه، اندازه خانوار، سطح زیرکشت، تعداد قطعات و درآمد سالانه کشاورز در گروه فناوری‎های قیمت متوسط برای فناور‎ی چاپر، سمپاش‎موتوری، ماشین کاشت، کودپاش و دروگر در سطح 1 درصد معنی‎دار هستند. متغیرهای سن، تجربه، اندازه خانوار، سطح زیرکشت، تعداد قطعات و درآمد سالانه کشاورز برای فناوری‎های قیمت پایین به احاظ آماری در دو گروه معنی‌داری است. با توجه به نتایج مطالعه ارتقاء سطح درآمد کشاورزی از طریق ایجاد تنوع در فعالیت‎های مکمل، توسعه سطح زیرکشت از طریق یکپارچه‎‎سازی اراضی کشاورزی، ایجاد انگیزه‌های مالکیت در کشاورزان از طریق بازنگری در اجاره اراضی اراضی آستان قدس رضوی، ایجاد نظام آگاهی‎دهنده به بهره‌برداران در ارتباط با مزایای سرمایه‌گذاری در ماشین‌های کشاورزی از محل درآمد مازاد کشاورزی و اعتبارات بانکی با برگزاری کلاس‌‌های آموزشی-ترویجی مرتبط با ماشین‌های کشاورزی پیشنهاد شد.

کلمات کلیدی