افلاطون از اولین فیلسوفانی است که به نحو عمیق و جامعی به مساله خیر و خدا و رابطه این دو پرداخته است. در فلسفه او اصل خیر یک حقیقت وجودی می باشد و صرفا یک امر اخلاقی نیست. در این پژوهش دیدگاه او در باره اصل خیر وخدا و ابهامات مربوط به این دو مساله مورد بررسی قرار می گیرد و در نهایت رابطه این دو مساله در فلسفه او تبیین می گردد. برخلاف ادعای مشهور مبنی بر این که خدا در فلسفه افلاطون را که همان اصل خیر است، تنها خدای صانع می داند و او را خدای خالق نمی داند. این مقاله با تکیه بر شواهدی مستند از رساله های افلاطون، بر این باور است که خدای صانع، همان خدای خالق است، زیرا ایده ها را که قریم زمانی در نظر گرفته شده اند، از عدم آفریده است و او در حقیقت عین اصل خیر می باشد.

کلمات کلیدی