نظر به این که زبان و اندیشه دارای پیوندی ناگسستنی می باشند و زبان به عنوان دستاورد اندیشه و خردورزی، در بیان افکار و تبادل فرهنگ، دارای جایگاهی قابل تأمل است، از این رو آموزش زبان یک ملت، تصورات مربوط به فرهنگ و سازمایه های اندیشگانی آن ملت را در ذهن زبان آموزان، جای می دهد و بسیاری از انگاره های ذهنی آنان را نسبت به آن ملت، دیگرگون می سازد بدین ترتیب در آموزش کاربردی زبان دوم- که از سویی بازآفریننده و از دیگر سو سازنده ی ایده های ذهنی زبان آموزان است- مردم شناسی فرهنگی و جامعه شناسی زبان دوم، دارای نقشی محوری است؛ این جستار تلاشی است در راستای پاسخ به این مسئله که ترویج فرهنگ و ادب پارسی از طریق آموزش زبان فارسی به غیر فارسی زبانان، چگونه امکان پذیر است؟ هدف اصلی این پژوهش، ارائه راهکارهای لازم جهت ترویج زبان و فرهنگ فارسی بویژه در مراکز علمی و دانشگاهی است؛ در این مسیر آشنایی زبان آموزان غیر ایرانی با فرهنگ و مردم شناسی جامعه ی ایران ، آئین ها، مراسم و جشن های این سرزمین بسیار راهگشا خواهد بود؛ بی تردید محقق ساختن این مهم، راه اندازی دانشگاه ها و مراکز برجسته ی ایران شناسی، مردم شناسی پارسی، آموزش زبان فارسی، فرهنگ شناسی پارسی، معرفی تاریخ، ادبیات و هنر پارسی را می طلبد؛ روش پژوهش در این نوشتار، روشی توصیفی- تحلیلی و در پی تحلیل و واکاوی یافته های ذیل می باشد: الف) از نظر زبانشناسان، زبان فارسی، دومین زبان از نظر آسانی و سهولت آموزش شناخته می شود. ب) زبان فارسی، نمود فرهنگ و ابزار اندیشه‌ورزی بخش وسیعی از ملل مشرق زمین در طول تاریخ بوده است. ج)زبان فارسی از بعد نوشتاری، شباهت بسیاری به زبان عربی یعنی زبان نخست جهان اسلام داشته و به خاطر ارتباط دیرینه ی این دو، یادگیری آن، همواره مورد توجه بسیاری از کشورهای مسلمان بوده است.

کلمات کلیدی