یکی از ویژگیهای عصر حاضر تغییرات مداومی است که با شتاب فزاینده در محیط پیرامون سازمانها رخ می دهد.بی شک آموزش مهمترین ابزار جهت همگام نمودن سازمان با این تغییرات می باشد،چرا که از طریق آموزش است که می توان توانمندیهای منابع انسانی سازمان را که ارزشمند ترین سرمایه سازمان و مزیت رقابتی آن می باشد ارتقا داد. علی رغم اینکه سالانه سازمانها مبالغ گزافی را در این قسمت صرف می کنند. اثربخشی آموزشها مورد تردید می باشد که قسمت اعظم آن را می توان به طراحی نامناسب دوره نسبت داد از دیر باز بکارگیری الگوهای طراحی آموزشی با رویکرد سیستمی در آموزشهای سازمانها متداول بوده است.تنها پس از ظهور رویکرد سازنده گرایی کاربرد الگوهای سیستمی مورد تردید قرار گرفته است. بدون تردید کاربرد الگوهای طراحی آموزشی کارا نقش تعیین کننده ای در بهره وری نظامهای آموزشی در سازمانها دارد .در این مقاله به بررسی و مقایسه این دو پارادایم در عرصه طراحی آموزشی پرداخته می شود و مسلما عنایت به اتخاذ رویکرد مناسب با توجه با اهداف و شرایط سازمان می تواند ضمن حل مسائل مربوط به آموزشهای سازمانی موجب ارتقاء کارایی نظامهای آموزشی این مراکز گردد

کلمات کلیدی