دغدغه های فراوانی در خصوص اثرات مثبت و منفی جهانی شدن و تاثیر آن بر توسعه ملی و بومی وجود دارد.شاید یکی از اساسی ترین این دغدغه ها این است که آیا حرکت به سمت جهانی شدن به معنی دور شدن از جنبه های بومی و محلی می‌باشد؟به عبارتی آیا جهانی شدن و بومی ماندن رویکردهایی متعارض هستند؟پاسخگویی به این سوال اساسی محور اصلی مقاله حاضر می باشد. از یک منظر می توان به جهانی شدن و بومی ماندن به منزله دو سر یک پیوستار نگریست در این حالت هر چه در برنامه درسی به سمت هریک از این دو گرایش پیدا کنیم لزوما به همان میزان از رویکرد دیگر دور می شویم.اما شاید منظر واقع بینانه تر و منطقی تر این باشد که بجای ترسیم جهانی شدن و بومی ماندن بر روی یک پیوستار،آنها بصورت محورهای یک نمودار که دارای دو محور XوY می باشد در نظر گرفت در چنین حالتی این دو رویکرد بجای اینکه متعارض باشند مکمل یکدیگرند.به عبارتی در این وضعیت حرکت به سمت یک رویکرد به منزله دوری جستن از رویکرد دیگر نمی باشد و ارزش افزوده ای که از تعامل این دو ایجاد می شود می توانند ثمرات ارزنده ای را به ارمغان آورد. از ترکیبات مختلف این دو رویکرد پنج سناریو اصلی برای برنامه درسی بوجود می آید که عبارتند از:برنامه درسی ایزوله ، برنامه درسی کاملا جهانی شده،برنامه درسی کاملا بومی شده، ،برنامه درسی در سطح عالی جهانی و بومی شده(آرمانی)، برنامه درسی درسطح متوسط جهانی و بومی شده(معتدل) که در مقاله حاضر به تشریح آنها پرداخته خواهد شد. پرسش دیگری که با توجه به مطالب فوق بدنبال پاسخگویی به آن هستیم اینست که وضعیت موجود برنامه درسی کدام سناریو می باشد و وضعیت مطلوب کجاست که از فاصله بین این دو وضعیت می توان به عنوان شکاف استراتژیک برنامه درسی نام برد.

کلمات کلیدی