ارتقاء سطح حفاظت از میراث فرهنگی زمانی میسر است که از حبس و عدم بازدهی سرمایه متعلق به بخش خصوصی در فرآیند حفاظت از آثار جلوگیری به عمل آید. تا زمانی که این موضوع در فعالیت سازمان های متولی آثار فرهنگی و تاریخی به طور کامل مورد توجه قرار نگیرد، افراد تمایلی به قرارگیری ملک خود در محدوده‌های تاریخی نشان نمی‌دهند، در صورتیکه اگر اثر تاریخی برای مالک ما به ازای اقتصادی پیدا کند بار دولت در مورد خرید آثار کم شده ،ضمن اینکه دولت از تصدی‌گری آثار تاریخی رها می‌شود،حفاظت آثار به دست مردم وبا مداخله فعال آنها انجام می گیرد واین چیزی نیست جز هدف نهادهای متولی آثار وبافتهای تاریخی (این هدف تنها مربوط به ایران نمی شود.یونسکو نیز مدتها است از مدیریت مردم برای حفاظت آثار ،بافت های تاریخی ومنظرهای فرهنگی حمایت می کند.)رسیدن به این نتیجه محتاج به مطالعات عمیق‌ در مورد مشکلات موجود در این بخش و ارائه راه‌حل‌های قابل اجراء می‌باشد تا بتوان حمایت‌های اصولی و مستمری از مالکان این گونه آثار به عمل آورد. لذا در نخستین گام، چشم اندازی به روشهای مختلف برخورد با موضوع خواهیم داشت و پس از آن به ارائه پیشنهاداتی قابل اجرا در این زمینه می‌پردازیم.

کلمات کلیدی