زمینه و هدف: داروی شیمی درمانی داکسوروبیسین برای درمان بسیاری از سرطانها از جمله سرطان پروستات مورد استفاده قرار می گیرد. به دلیل سمیت و مقاومت سلولهای سرطانی نسبت به این دارو، این روش درمانی معمولاَ با شکست مواجه میشود. بنابراین یک روش ترکیبی برای افزایش کارایی و کاهش سمیت داکسوروبیسین لازم است. در حال حاضر، استفاده از نانوذرات برای درمان بسیاری از بیماریها به میزان زیادی مورد توجه قرار گرفته است. هدف از این پژوهش، مقایسه تأثیرات ضدسرطانی نانوذرات اکسید روی و داروی داکسوروبیسین بر روی دودمان سلولی سرطان پروستات DU145 به منظور تعیین درصد حیات سلولی در حالت منفرد و توأم بود. روش پژوهش: جهت انجام کار سلول های DU145 با غلظتهای مشخصی از نانوذرات اکسید روی و داکسوروبیسین به صورت جداگانه و توأم تیمار شدند. پس از گذشت 48 ساعت، میزان حیات سلولی با استفاده از تست MTT مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: بررسی یافته های حاصل از تأثیر نانوذرات اکسید روی و داروی داکسوروبیسین بر سلولهای سرطانی پروستات DU 145 نشان داد با افزایش غلظت نانوذرات و داروی مذکور به طور جداگانه میزان حیات سلولی کاهش یافت که در حالت توأم هر یک از این غلظت ها میزان حیات سلولی با کاهش قابل توجهی نسبت به حالتهای منفرد همراه است. به طوریکه در غلظت mg/ml 0/0312 نانوذرات اکسید روی و 0/5 μM داروی داکسوروبیسین به صورت جداگانه میزان حیات سلولی به 51 و 44 درصد و در ترکیب این دو غلظت از نانوذرات و دارو، به 10درصدکاهش یافت که نشان دهنده رفتار وابسته به مقدار این ترکیبات است. نتیجه گیری: این مطالعه پیشنهاد می کند نانوذرات اکسید روی اثر سمیت سلولی داکسوروبیسین را در غلظتهای کمتری از دارو بر روی سلول های سرطانی DU145 افزایش داده و ترکیب این دو اثر سینرژیسم قوی را در مهار رشد سلولهای سرطانی پروستات ایجاد می کند.

کلمات کلیدی