از 1919 تا امروز،محققین و پژوهشگران حوزه روابط بین الملل در حوزه نظری، با بن نگره ها (پارادایم ها) ی گوناگون مواجه می باشند . از این میان سه بن نگره سنت گرایی،یافت باوری تجربه گرا وطبیعت باوری خردگرا،وتامل گرایی بخش گسترده ای از مجادلات نظری در این قلمرو را به خود اختصاص داده اند. یکی از وجوه اختلاف وتعارض موجود میان دو بن نگره آخر یعنی طبیعت باوری خردگرا/تامل گرایی که برخاسته از مواضع گوناگون شناخت شناسی و روش شناسی آنهاست،اقبال/رویگردانی به/از عناصر هنجاری/اخلاقی/فرهنگی و همچنین رسالت نظریه پردازی توصیف وتبیین/تبیین ورهایی بخشی می باشد . آخرین موج نظریه های روابط بین الملل شامل سازه انگاران تفسیری،پساساختارگرایان پسانوطراز و مکتب انتقادی هر یک به انحاء مختلف عناصر هنجاری/فرهنگی از قبیل فرهنگ،هویت،زمینه مندی اجتماعی و......را از جمله ملزومات نظری و زبر نظری خود قلمداد نموده اند. در این بین، اسلام،به عنوان مذهبی که دارای عناصر برگفته فوق است ، علاوه بر این که می تواند مورد توجه نظریه های تامل گرا قرار گیرد،خود نیز بالقوه می تواند مدعی طرحی نو در عرصه نظریه پردازی روابط بین الملل باشد.هدف این نوشتار بررسی عناصر فرهنگی/هنجاری اسلام از دو وجه بر گفته می باشد.

کلمات کلیدی