هویت از زمانی شکل می‌گیرد که فرد از خود می‌پرسد «کیستم»؛ بنابراین مسئلة هویت را می‌توان مسئلة «معنا» دانست. در حقیقت انسان با پرسش از «کیستی» به دنبال پی بردن به معنای خود است؛ این معنا بر مبنای تشابه با آنهایی که مانند فرد هستند و تفاوت از غیر یا دیگرانی که مانند او نیستند، شکل می‌گیرد. فارغ از جامعه‌ای خاص چون ایران، «حماسه‌ها و اسطوره‌های ملی» یکی از عناصر مهم هویتی و متمایزکننده جوامع به شمار می‌آیند. شاهنامة فردوسی به‌عنوان شناسنامه ملی جامعة ایرانی و دربردارندة بخش عمده‌ای از اسطوره‌ها، حماسه‌ها و تاریخ جامعة ایران همواره انتقال‌دهندة بخش عمده‌ای از عناصر هویت جامعة ایرانی تا به امروز بوده است. هویت ایرانی به معنای دلبستگی عاطفی و تعهد نسبت به میراث فرهنگی، میراث سیاسی و تبار مشترک ایرانی است. این نوشتار، معنای هویت ایرانی را با استفاده از روش تحلیل محتوا در داستان سیاوش از شاهنامة فردوسی جستجو کرده و به این نتیجه دست یافته است که هویت ایرانی در مقابل انیرانی بازشناسی می‌شود. در این داستان سایر مؤلفه‌های فرهنگی و تبار مشترک در لایه‌های بعدی هویت ایرانی جای می‌گیرند.

کلمات کلیدی