محرومیت از خانواده و سوگ ناشی از این فقدان، کودکان بی سرپرست و بدسرپرست را دچار ناامیدی و نگرش منفی نسبت به خود، دنیا و آینده می سازد، از طرف دیگر صرف انتقال این کودکان از م حیط آشفته خانواده به مراکز شبه خانواده را از تنهایی مصون نمی سازد زیرا ادراک این کودکان از دنیای بین فردی است که حائز اهمیت می باشد و تغییر این ادراک نیازمند مداخله درمانی است. بنابراین هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی قصه درمانی گروهی برکاهش ناامیدی و کاهش تنهایی کودکان دختر بی سرپرست و بدسرپرست مقطع ابتدایی مقیم در مراکز شبه خانواده مشهد بود.

کلمات کلیدی