شهرهای جدید به عنوان یکی از راهبردهاو الگوهای توسعه‌ی شهری در جهت جذب سرریزهای جمعیتی شهرهای بزرگ و اسکان جمعیت مازاد مادرشهر طراحی، برنامه ریزی و احداث شده و یا می‌شود. شهرهای جدید در ایران پس از گذشت بیش از دو دهه از آغاز این برنامه، بازبینی و بررسی نتایح حاصل از اجرای این سیاست را در زمینه‌های مختلف می طلبد که یکی از این زمینه‌ها بررسی شرایط کالبدی محیط زندگی ساکنین این شهرها است. در این پژوهش تلاش می‌شود ضمن بررسی رابطه، میزان اثرگذاری شرایط کالبدی محیط زندگی بر فرایند جمعیت‌پذیری شهرهای جدید از نگاه شهروندان مورد مطالعه قرار گیرد. روش تحقیق در این مطالعه تجربی و در بخش‌هایی توصیفی- تحلیلی است که برای گردآوری اطلاعات با استفاده از روش‌های میدانی (پرسشنامه) از 250 خانوار شهری نمونه، پرسشگری به عمل آمده است. نتایج نشان می‌دهد رابطه‌ی معناداری بین شرایط کالبدی زندگی با فرایند جمعیت پذیری شهرهای جدید از دیدگاه شهروندان با ضریب همبستگی 530/0 وجود دارد. تأسیسات و تجهیزات شهری 4/26 درصد تغییرات مربوط به جمعیت‌پذیری شهرهای جدید را تبیین می‌کند و مکان‌یابی شهر جدید فقط 3/18 درصد از تغییرات متغیر وابسته را به دنبال خواهد داشت. با توجه به یافته‌های پژوهش، راهکارهایی از قبیل ایجاد زیرساخت‌ها و تجهیزات شهری به صورت متوازن در سطح شهر در جهت کاستن از مهاجرت آونگی ساکنان به مادرشهر، تدارک بستر مناسب جهت ارتباط سریع و راحت با مادر شهر، به کارگیری اصولی فرآیند برنامه‌ریزی و طراحی شهری در زیباسازی سیمای شهر جدید با مشارکت شهروندان، تشکیل قبرستان برای هویت‌بخشی به شهر و غیره در شهر جدید گلبهار پیشنهاد شده است.

کلمات کلیدی