بخش 2 سازند شیشتو به سن کربونیفر پیشین در ناحیه مورد مطالعه از یک توالی به سمت بالا کم عمق شونده تشکیل شده است. بیوکلست پکستون های این رسوبات اغلب دارای خرده های اسکلتی کرینوئید، براکیوپود، بریوزوآ، تریلوبیت، مرجان و مقداری فرامینیفر می باشد. سنگهای کربناته این سازند تحت تاثیر تاریخچه دیاژنتیکی پیچیده ای قرار گرفته اند که مهمترین آنها، فرایند سیلیسی شدن و پیریتی شدن است. پیچیدگی سیلیسی شدن در این سنگهای آهکی بیشتر به خاطر سیلیسی شدن انتخابی موجودات جانوری مختلف است. از نظر مورفولوژی، سیلیسی شدن خرده های اسکلتی این ناحیه بیشتر از نوع میکروکوارتز، کلسدونی و مقداری مگاکوارتز می باشد. ارتباط مشاهده شده بین انواع خرده اسکلتی و نوع کوارتز جانشینی بیانگر آنست که ریزساخت خرده اسکلتی کنترل کننده نوع کوارتز جانشینی است. سیلیسی شدن خرده های اسکلتی این سازند در امتداد غشاهای انحلالی نازک رخ داده که در این حالت خرده کلسیتی انحلال یافته و سیلیس نهشته شده است. خرده های براکیوپود، مرجان و کرینوئید در این رسوبات بیشترین حساسیت برای سیلیسی شدن را داشته اند. وجود ناخالصی هایی مانند منیزیم در ترکیب خرده های اسکلتی مانند براکیوپودها و کرینوئیدها از عوامل کنترل کننده حساسیت این اجزا به سیلیسی شدن است. پیریت دیاژنتیکی در این سنگهای آهکی به صورت بلورهای منفرد شکلدار دیده می شوند. این فرایند بعداز مرگ موجود در طی دیاژنز تدفینی رخ می دهد. پیریتی شدن به طور شدید وابسته به شرایط احیایی و در دسترس بودن یونهای Fe و S در محیط دیاژنتیکی تدفینی است.

کلمات کلیدی