اساتید همواره به دنبال تربیت دانشجویان پژوهشگرند و یکی از مسائلی که ذهن بسیاری از اساتید و دانشمندان علوم تربیتی را به خود مشغول کرده است، تربیت دانشجویانی است که خودشان به هدایت تحقیق و پژوهش خویش بپردازند، لذا با توجه به اهمیت انجام پژوهش در محیط دانشگاهی، توجه به عواملی که انگیزه انجام پژوهش را در دانشجویان بالا می برد، ضروری است. پژوهش حاضر با هدف رواسازی پرسشنامه علاقه مندی به پژوهش در دانشجویان انجام گرفت. روش این پژوهش همبستگی از نوع تحلیل عاملی است. نمونه شامل 300 نفر از دانشجویان تحصیلات تکمیلی (کارشناسی ارشد، 239 و دکتری 61، دختر 179 و پسر 116) دانشگاه فردوسی مشهد بود که از بین 6 دانشکده (شامل: کشاورزی، ادبیات، علوم اداری و اقتصاد، مهندسی، علوم پایه و علوم تربیتی) به شیوه نمونه گیری سهمیه ای انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش، پرسشنامه پرسشنامه علاقه به انجام پژوهش(IRQ) بی اسچک و بی شاب (1994) و خودکارآمدی پژوهشی (RSE) بی اسچک، بی شاب و گارسیا (1996) بود. اعتبار محتوا، اعتبار سازه، اعتبار همگرا و همسانی درونی (آلفای کرانباخ) پرسشنامه مورد بررسی قرار گرفت. در این پژوهش 6 تن از متخصصان روش تحقیق اعتبار محتوای این پرسشنامه را مورد تایید قرار دادند، با استفاده از تحلیل عاملی اکتشافی به روش عامل یابی محور اصلی؛ یک عامل برای پرسشنامه علاقه مندی به پژوهش مشخص شد که این یک عامل 46/0 از واریانس سوالات را تبیین می کرد. یافته مربوط به روایی همگرا ضریب همبستگی 44/0 بین پرسشنامه علاقه مندی به انجام پژوهش و خودکارآمدی پژوهشی را نشان داد. ضریب پایایی (آلفای کرونباخ) ضریب آلفای بالایی را برای علاقه مندی به پژوهش (92/0) نشان داد. در پایان نتیجه گرفته شد که مقیاس علاقه مندی به پژوهش بی اسچک و بی شاب (1994) را می توان مقیاسی معتبر برای سنجش میزان علاقه-مندی دانشجویان به پژوهش در نظر گرفت.

کلمات کلیدی