اهداف: قرارگیری گیرنده های اپیوئیدی پستانداران در معرض اپیوئیدها، به مدت طولانی باعث ایجاد وابستگی و تحمل به اثر بی دردی مرفین و در نتیجه کاهش اثرضددردی این دارو میشود. در این پژوهش این سوال که تحمل به مرفین در حشراتی مانند مگس سرکه مشابه با پستانداران رخ می دهد بررسی شد. روش تحقیق: مگس بالغ N≥10)) از محیط کشت حاوی مرفین mg/lit200 به مدت 5 روز تغذیه نمودند. پس از 12ساعت گرسنگی، به مدت 3 ساعت در محیط کشت حاوی مرفین mg/lit300 قرار داده شدند. آزمون درد حرارتی با استفاده از Hot plate برای حشره بالغ در دمای ºC 47 انجام شد. بطورمشابه، آزمون در مگس هایی که صفر (کنترل)،1،2،3،4 روز از محیط کشت مرفینی (mg/lit200) تغذیه نمودند نیز انجام و با یکدیگر مقایسه شد. بررسی مکانیسمی با استفاده از تجویز همزمان آنتاگونیست Gαs پروتئین ها (oseltamivir با دوز mg/lit 2/0) با مرفین در کلیه گروه های فوق تکرار شد. یافته ها و نتیجه گیری: در گروه های با تجویز 1،2،3،4،5 روز متوالی مرفین mg/lit200 در مقایسه با گروه کنترل، با تجویز حاد مرفین mg/lit300، اثر ضددردی مرفین کاهش یافت (P<0.001) که بیانگر ایجاد تحمل به اثر بی دردی مرفین است. تجویزoseltamivir (آنتاگونیست Gαs پروتئین ها) با دوز mg/lit 2/0 به همراه مرفین به صورت مکرر باعث کاهش اثرات تحمل زایی مرفین (P<0.001) شده است. با توجه به شباهت گیرنده های اپیوئیدی در حشرات (در سلول هایSf9) و پستانداران، به نظر میرسد کاهش تحمل زایی به مرفین به وسیله Oseltamivir میتواند تاییدی بر مشابهت مکانیسم عمل مرفین از طریق تحریک Gαs پروتئین ها در بروز تحمل در پستانداران و حشرات باشد.

کلمات کلیدی