در این قرن سرخ که رنگش را وام دار خونریزی ها و جنگ های ویرانگر است، بی تردید باید ادبیات متعهد که بر آزادی انسان ها مبتنی است ، حضور پررنگ تری از گذشته ی تاریخ را در ادبیات جهان ایفا کند و در این میان مللی که جنگ را از نزدیک لمس کرده اند، ادبیات پایداری در آنها اوج و پویایی رسیده است که از جمله ی این ملت ها می توان به فلسطین و ایران اشاره کرد. پژوهش حاضر تحلیل شعر دو تن از سرایندگان سرودهای پایداری و مقاومت در ادبیات ایران و فلسطین است، سروده هایی که تصویرگر چهره ی خونین ویران شهرهای میهن این دو شاعر در بحبوحه ی جنگ و هجوم متجاوزان است؛ نظر به اینکه در دوران معاصر شاهد بیداری و انقلاب مردم علیه دیکتاتوری در بسیاری از کشورهای اسلامی هستیم، توجه به این شاخه از ادبیات و تحلیل آن در اعتلای خیزش های آزادی خواهانه ی اسلامی و به بارنشستن آن ها دارای نقشی محوری است؛ نگارندگان در این جستار کوشیده اند تا با بکارگیری روشی توصیفی- تطبیقی، به بررسی و واکاوی دو چکامه ی «الصوت مایزال» از معین بسیسو و «شعری برای جنگ» از قیصر امین پور بپردازند؛ در این دو شعر، شاعران به توصیف شهرهای خود در زمان جنگ پرداخته و دو تصویر متفاوت از مردم میهن خویش را در رویارویی با متجاوزان پدیدار می سازند: یکی تصویر مردمی که به خاطر دفاع از مرز و بوم و ارزش های خویش، طعم جنگ را چشیدند و جامه ی سرخ شهادت پوشیدند و دیگر تصویر مردمی که چشم بر رخدادهای تلخ و ناگوار جنگ فرو بسته و به کنج عزلت خویش خزیدند. جهت نیل به اهداف مورد نظر در جستار حاضر، تلاش شده است تا در پرتو مکتب واقع گرایی، مشابهت ها و تقاوت های دو چکامه ی مذکور با نظر به کلمات، موسیقی و تصاویر آن ها مورد بررسی، تحلیل و ارزیابی قرار گیرد.

کلمات کلیدی