چکیده مقاله حاضر به این موضوع می پردازد که ‌متن از چه شگردهایی استفاده می کند تا خواننده را به ادامة خواندنِ داستان ترغیب و وسوسه کند. این شگردها عبارتند از: تعویق و شکاف. پیرنگ از طریق استفاده از این ها راه دستیابیِ زودهنگامِ خواننده را به اطلاعات داستانی، به منظور ایجاد حس تعلیق، دلهره، هیجان، اضطراب و کنجکاوی، که همگی بر جذابیت داستانی می افزایند، سد می کند. با بررسی چگونگیِ کارکرد این ابزارها در مثنوی بار دیگر می توان مهارت مولوی را به عنوان داستان پردازی توانا که از شگردهای داستان پردازی به بهترین وجه بهره می برد نشان داد. با توجه به نتایج به دست آمده، چگونگیِ استفاده از این شگردها در مثنوی در راستای اهداف عرفانی و تعلیمی راوی است. به طور مثال، از گونه ای از انواع تعویق به نام محاصره به این منظور استفاده می شود که راوی- مولوی فرصتی برای ارائه سخنان تفسیری خود در میانة روایت فراهم کند و خواننده را با این انگیزه که ادامة داستان پس از این تعویقِ رویدادِ داستانی ارائه خواهد شد به شنیدن این قسمت ها وادار کند.

کلمات کلیدی