آدمی همواره بر سر چندراهی انتخاب است؛ برای او راهی جز انتخاب کردن پی در پی وجود ندارد. از همین رو، آدمیان همواره ناگزیر از سنجش گزینه‌های مختلفند و ارزشگذاری یا اخلاق ابزار این کار است. نمی‌توان انسان بود مگر آن که لحظه به لحظه انتخاب کرد و مگر آن که معیارهایی را برای سنجش برگزید که اخلاق نام دارند. سیاست به عنوان یکی از عرصه‌های زندگی آدمی از این قاعده مستثنا نیست. تهی کردن سیاست از اخلاق کاری ناممکن و عبث است. تنها می‌توان از این بحث کرد که کدام نگرش اخلاقی می‌تواند و باید بر حوزه عمومی حاکم باشد. این مقاله به بررسی بخش‌هایی از سیاست می‌پردازد که نیازمند قواعد اخلاقی است. این بخشها عبارتند از: توجیه رابطه‌ی اطاعت میان فرمانروا و فرمانبردار، محدوده و چگونگی اعمال آمریت، روابط جمعی میان شهروندان و میان حاکمان. بر این مجموعه آنچه فضیلت سیاسی خوانده می‌شوند و نیز اخلاق شهروندی و اخلاق شهریاری را باید افزود.

کلمات کلیدی