پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر روش تدریس مشارکتی بر گروه گرایی و پیشرفت تحصیلی در دانش آموزان دوره متوسطه صورت پذیرفت. روش پژوهش، شبه آزمایشی و از نوع طرح پیش آزمون - پس آزمون با دو گروه کنترل بود و جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان دختر پایه اول دوره متوسطه شهر مشهد در سال تحصیلی 90-89 بود. حجم نمونه تحقیق 77 نفر بود که 24 نفر در گروه آزمایش، 26 نفر در گروه کنترل 1 و 27 نفر در گروه کنترل 2 قرار گرفتند. در گروه آزمایش تدریس به روش مشارکتی انجام شد و در گروه های کنترل تدریس معمول در کلاس های درس (روش سخنرانی) انجام گردید. ابزار مورد استفاده پرسشنامه گروه-گرایی ایوانز و جارویس(1986) و آزمون های پیشرفت تحصیلی محقق ساخته بود که کلیه آزمون ها از لحاظ روایی و پایایی مورد تأیید قرار گرفتند. به منظور تجزیه و تحلیل داده‌ها علاوه بر روش‌های آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار)، از روش آمار استنباطی (MANCOVA) نیز استفاده شد. نتایج آزمون مانکوا نشان داد بین سه گروه از جهت متغیر گروه گرایی تفاوت معناداری وجود دارد (001/0P=). و نتایج آزمون تعقیبی بنفرونی نشان می دهد گروه آزمایش در متغیر گروه گرایی نسبت به هر دو گروه( گروه کنترل یک) 004/0(P= و گروه کنترل دو ) 005/0(P= ) از شیوه تدریس کار مشارکتی، تاثیر بیشتری پذیرفته است. ولی بین سه گروه از جهت متغیر پیشرفت تحصیلی تفاوت معناداری وجود ندارد (646/0P=). با وجود اینکه این تفاوت از لحاظ آماری معنادار نیست اما مقایسه میانگین ها در پیشرفت تحصیلی سه گروه، عملکرد بهتر گروه آزمایشی نسبت به دو گروه کنترل را نشان می دهد. همچنین اکثر دانش آموزان درباره روش تدریس مشارکتی نظرات مثبتی داده اند که بیشترین فراوانی پاسخ ها مربوط به درک و فهم عمیق تر است. بنابراین استفاده از این روش تدریس به دست اندرکاران تعلیم و تربیت به خصوص معلمین توصیه می شود.

کلمات کلیدی