هدف از این مقاله تفسیر تطبیقی و پدیدارشناسانه‌ی تهوع سارتر و بوف کور هدایت است، با توجه به تجربه‌ی وجودی هستی ناب، یعنی مسأله‌ی بنیادین فلسفه‌ی اصالت وجود. در بوف کور و تهوع پیش‌فرضهای معتاد و معمول در باب اعیان و اشیاء به کناری نهاده شده است. چنین تجربه‌ای حقیقت ناب، بیگانه، ممکن و بی‌آمیغ اشیاء را آشکار می‌کند. برای تحلیل چنین مواجهه‌ای با جهان بررسی دقیق حیث التفاتی و پیوند میان آگاهی و جهان اجتناب‌ناپذیر به نظر می‌آید. ساختار مبتنی بر حیث التفاتی آگاهی آدمی اهمیتی بنیادین دارد. به این ترتیب اعیان و هر چیز متعالی همچون امری درونی ادراک می‌گردد و چنانکه در عمل ادراک داده می‌شود توصیف می‌شود. ویژگی اصلی تفسیر پدیدارشناسانه آن است که به سمت آنچه بی‌واسطه در عمل شهود داده می‌شود سوق می‌یابد. ‏«داده ‌شدگی» چنانکه هایدگر درباره‌ی آن گفته است واژه‌ی جادویی و سحرانگیز پدیدارشناسان است. به این ترتیب به هر پدیده‌ای بسان پدیده‌ای بنیادین و اصلی پرداخته می‌شود. پدیدارشناسی زمینه‌ی غنیی برای بررسی دقیق این تجربه‌ی اصیل وجودی فراهم می‌آورد. نگارنده برای آشکار ساختن عمق این پدیدار، از فلسفه‌ی سارتر چنانکه در شاهکار او هستی و نیستی به بیان آمده، سود جسته و سعی نموده است تا در تحلیل خویش از قلمرو پدیدارشناسی فراتر نرود.

کلمات کلیدی