ماهیت نظرورزانه‌ی نظریه‌ی ادبی و پیوند آن با فلسفه بویژه در زمانه‌ی ما به طرق گوناگون مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. این مقاله بی آن که پژوهشی پیشینی در باب انحای پیوند میان فلسفه و نظریه‌ی ادبی باشد، سعی در روشن ساختن پسینی ادای سهم فلسفه به نظریه‌ی ادبی دارد و می‌کوشد نشان دهد فلسفه- برخلاف نظرگاه عمل‌گرایانه‌ی رورتی- که معتقد است چیزی به نام بنیادهای عینی معنا یا تفسیر وجود ندارد که اندیشه‌ی فلسفی روشنگر آن باشد و از همین رو نیازی نیست تا نظریه‌پردازان ادبی، عمیقا فلسفه را کاشف و روشنگر مباحث نظریه‌ی ادبی به شمار آورند- چگونه ‌می‌تواند به نظریه‌ی ادبی مدد رساند. نویسنده به دنبال موجه ساختن این نظرگاه است که فلسفه دست کم می‌تواند به چهار طریق عمده و در چهار مسأله، ادای سهمی به نظریه‌ی ادبی داشته باشد و در واقع کل مقاله بسط و تبیین این چهار مسأله است: (1) فلسفه به مثابه‌ی نظریه‌ای در باب جایگاه هستی‌شناختی ادبیات و همچون گشاینده‌ی راهی به سوی درک و فهم وضع هستی‌شناختی متون ادبی، (2) رفتارگرایی فلسفی و حلّ مسأله‌ی رسیدن به ذهن مؤلف (3) فلسفه به مثابه‌ی پژوهشی در بنیادهای نظریه‌ی ادبی که می‌تواند به درک و فهم بهتر بنیادهای نظریه‌ی ادبی منتهی شود و در نهایت (4) فلسفه به مثابه‌ی رویکردی انتقادی به نسبیت معرفتی ناشی از نظریه‌های ادبی مدرن. در پایان بحث، نویسنده نتیجه می‌گیرد که با پذیرش دخالت فلسفه در همین چهارچوب هم دلایل کافی برای نپذیرفتن نظرگاه رورتی وجود دارد.

کلمات کلیدی