ارزش تجاری صادرات شاه میگو در طی سال های 2003 تا 2009 سالیانه 2/5-1/5 میلیون دلار آمریکا و مقدار تولید آن بالغ بر 211/5-106 میلیون تن بود. از اساسی ترین مشکلات اولیه جهت پرورش در اسارت می توان به عدم شناسایی اقلام غذایی مناسب (نوع پروتئین-های جانوری، گیاهی و تک یاخته، منابع چربی و کربوهیدرات و مکمل ها)، میزان قابلیت هضم و سطح استفاده در جیره غذایی اشاره کرد. در این ارتباط، شناسایی پروفیل آنزیم های گوارشی توانایی موجود هدف در استفاده از مواد مغذی جیره را نشان می دهد و به فرموله نمودن جیره غذایی کمک شایانی می نماید. جهت انجام آزمایش از 250 قطعه شاه میگوی آب شیرین جوان صید شده با وزن متوسط 2/5 ±10 گرم استفاده شد. از اقلام غذایی همچون پودر ماهی، کنجاله های سویا، کانولا و آفتابگردان (به شکل اولیه یا تخمیر شده با 106 اسپور رایزوپوس میکروسپروس واریته اولیگوسپروس یا نوروسپورا سیتوفیلا)، آرد گندم، آرد ذرت، گلوتن ذرت استفاده گردید. نتایج حاصل از مطالعه حاضر نشان داد که بیشترین میزان قابلیت هضم (In vivo) معنی دار (0/05>P) به ترتیب مربوط به کنجاله های کانولا (75/3 درصد) و سویای (70/4 درصد) تخمیر شده با 106 اسپور رایزوپوس میکروسپروس واریته اولیگوسپروس بود که تفاوت معنی داری با ضرایب پودر ماهی (68/6 درصد)، گلوتن ذرت (60/2 درصد) و آرد گندم (58/8 درصد) داشتند. ضرایب قابلیت هضم In vitro همبستگی مثبت (85/6 درصد) و معنی داری (0/05>P) با ضرایب قابلیت هضم In vivo‌ در شرایط pH ثابت داشتند. در مجموع اقلام غذایی تخمیر شده پتانسیل زیادی جهت استفاده در جیره غذایی شاه میگو دارد.

کلمات کلیدی