پژوهش حاضر درصدد بررسی ادراک حسی از نظرگاه ابن‌عربی با روش پدیدارشناسی است. روش پدیدارشناسی با به‌کارگیری اصول خود، سودای آن دارد که بنیان‌های امر حسی را بررسی کند تا اصالت آن را در دایره ادراک عیان نماید. آن‌چه در ابتدا امر از معنای «حس» متبادر می‌شود، حواس ظاهری است. اگر چه این معنا بر ذات سرآغازین حس دلالت دارد اما منظور اصیل ما از «شهود حسی»، گشودگی چشم‌اندازی آن به هستی یا درخشندگی اصیل امر حسی در آستان هستی است. تکیه بر روش پدیدارشناسی هرمنوتیکی به منظور واکاوی ادراک حسی-شهودی در تقرب بی‌واسطه به وجود و چگونگی حضور و غیاب آن می‌باشد. بنا بر این روش، نحوه تقسیم ما نه «منطقی»، بلکه «زبانی» است. بخش اول با به‌کارگیری زبان انسان در توصیف فرایند گشودگی حس به هستی به مثابه ادراک انسانی می‌آغازد و در بخش آخر با کاربست زبان وجود و تهافت در زبان انسان، به توصیف حس هم‌چون رخداد هستی، التفات شده است.

کلمات کلیدی