انسان همیشه در پی زیبایی است. تا آن جا که این پویش همه ابعاد زندگی اش را دربرگرفته، او محسوسات پیرامونش را درک کرده، تحت تاثیر جاذبه آن ها قرار می گیرد. هم چنین زیبایی معنوی کار نیک را وجدان می کند؛ لذا آن را تحسین کرده، نیکوکار را دوست دارد. اما گاهی در تعامل با زیبایی ها به خطا می رود. این مقاله در پی تبیین آفاتی است که در اثر برخورد نادرست با زیبایی ها ایجاد می شود. مبنای استناد این مقوله، آیاتی از قرآن کریم است.

کلمات کلیدی