فهم ما از واقعیت تابع روش دانستن ماست و با تغییر روش دانستن ،شناخت ما نیز متحول می شود. در شرایط مواجهه با واقعیت های چندلایه و پیچیده معنوی، برای فهم واقعیت، ناگزیر از اتخاذ روش های پدیدارشناختی هستیم که مدعای اصلی آنها کشف معانی نهفته و پی بردن به کنه واقعیت است. درمورد فهم تجربه های دینی و عرفانی که شدیداً آمیخته به تقدس اند و به تعبیرعرفای اسلام، -اقبال به خدا و اعراض از غیر- هستند ، تقلیل پدیده به واقعیت‌های اجتماعی یا روان-شناختی، مانع فهمیدن می شود و این امر بهره گیری از پدیدارشناسی تجربی برای فهم تجربه های دینی را اجتناب ناپذیر می-سازد. سعی نوشتار حاضر بر این است که با مرور دستاوردهای پژوهش پدیدارشناسی و معرفی اصول و عناصر این نوع تحقیقات با ارائه یک مثال واقعی، پدیدار شناسی تجربی را به عنوان سرمشقی برای فهم تجربه های دینی و عرفانی معرفی نماید.

کلمات کلیدی