تنوع حاصل ، شاخص و اساس پیچیدگی یک نظام بوده و بنابراین نشان دهنده توانائی آن در جهت حفظ کارکرد پایدار است. در چشم اندازهای کشاورزی تنوع زیس تی به سه شکل تنوع ژنتیکی،گونه ای و اکوسیستمی نمود می یابد . تنوع ژنتیکی عبارت از تنوع موجود در مج موعه ژن هایی است که توسط موجودات مختلف حمل می شوند . این تنوع بر اثر تقابل با محیط، الگوهای تنوع موجودات زنده را بوجود آورده و ماده اولیه تکامل محسوب می شود . تنوع ژنتیکی بعنوان بافری در مقابل تنش های زیستی و غیر زیستی عمل کرده و جا یگزین تنوع گونه ای در سطح بوم نظام زراعی می شود . تولید کنندگان بذر با اتکا به پیشرفت های دانش ژنتیک گیاهی و تولید ارقام پرمحصول سهم غیر قابل انکاری در افزایش چشمگیر عملکرد محصولات زراعی در قرن بیستم داشته اند، ولی روش های بکار گرفه شده بنیان کشاورزی را به د لیل تمایل به یکنواخت کردن هر چه بیشتر منابع ژن تیکی مو جود در آن دگرگون کرده اند . پیامد این یکنواخ تی تهدید پایداری کشاورزی بواسطه کاهش دامنه تنوع ژنتیکی، حذف تدریجی ارقام متنوع محلی از الگوهای کشت مزرعه ای و منطقه ای، اتلاف پتانسیل تکامل گیاهی، حساس تر شدن م حصولات زراعی به انواع تنش ها ، افزایش وابستگی سیستم های زراعی به نهاده های خا رجی و اثرات مخرب زیست محیطی بوده است. بنابراین اقتضا می کند تا در شیوه های تولید بذر بازنگری جدی صورت گیرد و به نقش نیروی محرکه ای بنام تنوع ژنتیکی در جهت دست یافتن به پایداری کشاورزی بهای بیشتری داده شود.

کلمات کلیدی