ریاضیات تصمیم گیری (DC) رویکردی مبتنی بر قضاوت است که در مدل سازی دنیای واقعی، نظر مدیریت را در نظر می گیرد. به عبارت دیگر، نظر مدیریت در مدل سازی آنچه در دنیای واقعی اتفاق می افتد، به گونه ای اعمال می گردد که مدیر با مدل یکپارچه گردد. این شیوه مدل سازی نخستین بار توسط لیتل معرفی گردید و در حوزه های مختلف به خصوص در حوزه بازاریابی و ارتباط با مشتری به کار گرفته شد. هدف از این تحقیق، نشان دادن این موضوع است که مدل های ریاضی و مدل های DC چه زمانی کاربرد دارند و در چه محیط-هایی باید به کار گرفته شوند. همچنین در این مقاله رویکردی ترکیبی از مدل های ریاضی و مدل های DC برای مدل سازی نظرات مدیران به هنگام تخصیص منابع بازاریابی ارایه می کنیم. در این تحقیق پس از مرور کاربردهای DC در حوزه مدیریت ارتباط با مشتری، مدلی ارایه می شود که بر اساس آن می توان تصمیم گیری کرد که چه زمانی باید از مدل های صرفاً متکی بر ریاضیات، چه زمانی از مدل های DC و چه زمانی از مدل های ترکیبی استفاده نمود. در این مقاله پیشنهاد شده است که در صورت وجود اطلاعات بازار و پیچیدگی بالا از مدل های ترکیبی استفاده شود. مدل های ترکیبی طبق تعریف این مقاله علاوه بر آنکه از قضاوت مدیریت استفاده می کنند، از اطلاعات گذشته نیز استفاده می نمایند و مدلی متکی بر داده-های گذشته و قضاوت مدیریت فراهم می کنند. پیش بینی می شود که نتایج این تحقیق به تحلیل گران حوزه مدیریت ارتباط با مشتری کمک کند که بتواند در مورد استفاده از مدل های ریاضی یا مدل های مبتنی بر قضاوت مدیریت، تصمیم گیری بهتری داشته باشند. همچنین مدل ترکیبی ارایه شده در این مقاله قابل استفاده در شرایط با محیط پیچیده و وجود اطلاعات از گذشته خواهد بود.

کلمات کلیدی