مقدمه: با توجه به تغییر در روند توسعه رشته های مامایی و پرستاری، خودراهبری در یادگیری در دو تا سه دهه اخیر در آموزش پرستاری و مامایی مورد توجه قرار گرفته است و همچنین یکی از عوامل مؤثر دریادگیری بین دانشجویان، سبک‌های یادگیری آنان است. هدف این پژوهش تعیین اولویت بندی سبک های یادگیری و نقش آن بر یادگیری خودراهبر دانشجویان دختر و پسر دانشکده پرستاری و مامایی مشهد می باشد. روش: جامعه آماری پژوهش شامل دانشجویان دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی مشهد بود که تعداد آنها 550 نفر می باشد. با استفاده از روش نمونه گیری طبقه ای نسبی، نمونه ای به حجم 214 نفر (27 درصد مرد و 73 درصد زن) انتخاب شد. نرخ بازگشت در این پژوهش 87 درصد است. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش، پرسشنامه های سبک های یادگیری کلب و آمادگی برای یادگیری خودراهبر بود. روش پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی بود. به منظور تجزیه و تحلیل داده‌ها علاوه بر روش‌های آمار توصیفی (همبستگی پیرسون، میانگین و انحراف معیار)، از روش آمار استنباطی (t-test, MANOVA , ANOVA, X2) نیز استفاده شد. نتایج: نتایج آزمون خی دو نشان داد که بین اولویت بندی اول کل دانشجویان تفاوت معناداری وجود دارد اما بین اولویت بندی اول دانشجویان دختر و پسر تفاوت معنادار نبود. علاوه بر این، نتایج آزمون ANOVA نشان داد که در خودراهبری دانشجویان براساس سبک یادگیری آنان تفاوت معناداری وجود ندارد. همچنین نتایج آزمون t مستقل و MANOVA نشان داد که بین دانشجویان دختر و پسر از لحاظ کل مقیاس خود راهبری و مولفه های آن تفاوت معناداری وجود ندارد. نتیجه گیری: با توجه به اینکه اولویت اول درصد قابل توجهی از دانشجویان سبک یادگیری جذب کننده می باشد و همچنین با توجه به عدم تفاوتهای جنسیتی در سبک های یادگیری و خودراهبری و رابطه این دو متغیر انطباق و سازگاری، روش های یاددهی با این مشخصه های یادگیری در دانشجویان پیشنهاد می گردد.

کلمات کلیدی