ادبیات معاصر فارسی و عربی از دیرباز دارای پیوندی دیرینه بوده و در دوران معاصر نیز تعامل میان این دو ادب همچنان ادامه یافته است؛ در گستره ی شعر شهر گفته می شود ظهور شهرسروده های نو در ادبیات جهان و از آن میان در ادبیات فارسی و عربی، متأثر از ادبیات غرب است؛جستار حاضر به بررسی تطبیقی شهرسروده های سهراب سپهری در ادب پارسی و احمد عبد المعطی حجازی در ادب عربی می پردازد. نگارنده در این پژوهش، جهت انجام جستاری تخصصی و همه سو نگر پس از گذری کوتاه بر زندگی و شعر سهراب سپهری، طبیعت سرای برجسته ی فارسی و با بیان مختصری از زندگی احمد عبد المعطی حجازی، شاعر برجسته ی مصری در آغاز به معرفی اجمالی بدوی گرائی و اصول و مبانی مطرح در آن می پردازد و سپس با بررسی جهت گیری سهراب سپهری و عبد المعطی حجازی نسبت به شهر و روستا، درباره ی تبلور و نمود بدوی گرائی و ویژگی های مکتب رمانتیسم در شعر دو شاعر، سخن خواهد گفت؛ مهمترین ابعاد مورد توجه در گستره ی اندیشه های مطرح در سروده های دو شاعر عبارت اند از: اظهار غربت و اندوه به خاطر از میان رفتن گذرگاه روستا، نکوهش شهر و مظاهر مدنیت موجود در آن، ستایش روستا به عنوان زادگاه نخستین نوع بشر و خانه و کاشانه ای که از دیرگاه، شوق وصالش را داشته است و نگاهی به آرمان سیاحت و سفر در قالب سفر واقعی یا خیالی نزد دو شاعر؛ بخش پایانی مقاله نیز به بیان چگونگی نمود بدوی گرائی و رمانتیسم در اندیشه ی دو شاعر، اختصاص یافته است.

کلمات کلیدی