یکی از اشکال نمادهای اساطیری، وجود ابزارهای اسرارآمیزی است که بر معنا و خویشکاری ای فراتر از خود دلالت می کنند؛ معنایی که از فرافکنی محتویات ناخودآگاه انسان و جاندارپنداری تصاویر ذهنی جان می گیرند. در شاهنامة فردوسی با ابزارهای نمادین بسیاری مواجهیم که صاحب هویتی اساطیری اند و بخش عمده ای از آنها رزم افزارهای هجوم یا دفاع، و یا ابزارهای نمادین دیگری اند که در ارتباط با میدان رزم- که از پس زمینه های اصلی جهان حماسه است- و فضای صف آرایی اقوام متخاصم با یکدیگر، معنا پیدا می کنند. در این جستار نمادپردازی \\\"ببر بیان\\\" رستم- با توجه به جایگاه آن در میان دیگر ابزارهای نمادین شاهنامه، به ویژه ابزارهای مقدس محافظت کننده- بر مبنای رویکرد اسطوره شناسی تحلیلی بررسی شده است. دفاع یکی از اصلی ترین خویشکاریهای ابزارهای مقدس حفاظت کننده است که در شکل نمادینه های تعویذ مانند و رزم افزارهای رویین تن کننده قابل مشاهد است؛ شاخص ترین این ابزارها، ببر بیان رستم است: ابزار مقدس حفاظت کننده ای است که نیرویی خدایی را به قهرمان برگزیده (رستم) اعطا می کند و خویشکاری اساطیری آن در کهن ترین لایه های ریشه شناختی نام آن قابل جستجو است. این جستار با پذیرش ترجمان ببر بیان به \\\"خفتان خدایی\\\"، آن را از سویی قابل تفسیر به پاداشی الهی و از دیگرسوی مرتبط با مرحلة غلبة پهلوان بر دیوان و اژدها کشی می کند و بدین ترتیب، ببر بیان می تواند \\\"گبر خدای گونه\\\" یا \\\"گبر ساخته شده از پوست خدایان شر (دیوان)\\\" باشد.

کلمات کلیدی